Αν και ο ίδιος δεν επιδιώκει κάτι δικό του, καταλήγει να κατέχει τα πάντα δια του τίποτα.
Ο λόγος του περνά όλα εκείνα τα γρανιτώδη πετρώματα της ανθρώπινης σκληρότητας.
Πληροφορούνται οι ψυχές. Ακόμα και οι αδιάφορες θωπεύονται από την παρουσία του.
Είναι η Χάρις που γλυκαίνει τα πάντα γύρω του, που δίνει μια ιερή γοητεία στο γέλιο του, στο δάκρυ του, στον λόγο του, στην σιωπή του.
Μπορεί να συναντήσατε κάποιον τέτοιον άνθρωπο.
Έναν άνθρωπο που δεν πασχίζει να διασώσει την πνευματική του ανωτερότητα εν αντιθέσει με τους πλανεμένους ευσεβοφανείς, αλλά ζει γνήσια, ανόθευτα την κάθε στιγμή. Έναν άνθρωπο που αναπαύεται στην χαρμολύπη του σταυρού, στην παραμυθία της ταπείνωσης.
Άνθρωπος του Θεού: αυτός ο ζητιάνος του Θείου Ελέους, ο απλοϊκός, ο βαθιά θεογνώστης, ο καλλιτέχνης της αρετής, ο γίγαντας της μετάνοιας, ο εργάτης της αγάπης, ο προσκυνητής της Χάριτος, ο εραστής της ζωής, ο φονιάς του θανάτου.
Μπορεί να συναντήσαμε έναν τέτοιον άνθρωπο, που έφερε μία αναπάντεχη ανατροπή στις γνώσεις μας, στα πιστεύω μας, στην λογική μας.
Άραγε τον εκμεταλλευτήκαμε με ζήλο ιερό και άγιο ώστε να αλλάξουμε βαθιά ή μας πήρε ξόφαλτσα η ευλογία της παρουσίας του;
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου