Εύκολα σκανδαλίζεσαι.

Εύκολα σκανδαλίζεσαι.

Σκανδαλίζεσαι και κατακρίνεις τους άλλους δικαιολογώντας τον σκανδαλισμό σου, τους λογισμούς σου ως “αναμενόμενους”.
Εύκολα σκανδαλίζεσαι γιατί δεν έχεις δει ποτέ κατάματα την αμαρτία σου, γιατί ποτέ δεν βλέπεις τα λάθη σου.
Υπεραμύνεσαι του δίκιου σου, του ήθους σου, της αρετής σου, της γνώμης σου.


Σκανδαλίζεσαι εύκολα με τις ζωές των άλλων. Τους κουνάς επιδεικτικά το δάκτυλο, προς συμμόρφωσή τους.
Μα πώς θα διορθώσεις τα πράγματα; Νομίζεις ότι θα καταφέρεις να πάψεις τα σκάνδαλα με τον σκανδαλισμό σου;

Εύκολα σκανδαλίζεσαι γιατί έμαθες να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων και όχι με την δική σου. Δεν σε συμφέρει να δεις την δική σου ζωή γιατί μάλλον θα απογοητευτείς, γι’αυτό και έχεις βρεις την λύση στο να εξετάζεις τις ζωές των άλλων στο μικροσκόπιο του μυαλού σου. Σκανδαλίζεσαι κιόλας με αυτά που ποθείς να έχεις και δεν μπορείς. Σε πειράζουν, όχι γιατί γίνονται αλλά γιατί δεν συμμετέχεις κι εσύ σε αυτά.

Εύκολα σκανδαλίζεσαι ειδικά με τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Ειδικότερα με τους ιερείς. Σκανδαλίζεσαι με τα μαλλιά και τα γένια τους (άλλος μακρυά, άλλος κοντά), με το αμάξι τους (να μην αναφέρω μηχανή γιατί είναι “απαγορευμένο” μεταφορικό μέσο), με τα άμφιά τους, με το φαγητό τους, με τις κινήσεις τους, με το ψάλσιμό τους.
Από την μία τους θέλεις κοντά στον λαό, και από την άλλη τους θέλεις ερημίτες, από την μία τους θέλεις καταδεκτικούς και γλυκομίλητους και από την άλλη τους θέλεις αυστηρούς και φανατικούς, από την μία θέλεις νέους ιερείς που πιάνουν τον σφιγμό της εποχής και από την άλλη προτιμάς τους ηλικιωμένους που είναι πιο “σοφοί”. Τους θέλεις δηλαδή κομμένους και ραμμένους στα δικά σου μέτρα και σταθμά, σύμφωνα με την διάθεση που έχεις ανάλογα την ημέρα.
Σου λέει ο λογισμός, "εγώ εάν ήμουν ιερέας θα έκανε εκείνο ή το άλλο" όμως δεν είσαι! Είναι εύκολο να το "παίζεις" ιερέας χωρίς να είσαι, είναι εύκολο και δεν στοιχίζει να το "παίζεις" ρασοφόρος φορώντας κοντομάνικα το καλοκαιράκι.

Σκανδαλίζεσαι γιατί δεν ξέρεις τί θέλεις, δηλαδή δεν ξέρεις ποιος είσαι. Εύκολα θα καταδικάσεις κάποιον ιερέα που ίσως έσφαλε ως άνθρωπος. Ξεχνάς τα δικά σου, μάλλον ποτέ σου δεν είδες τα δικά σου που γίνονται σε καθημερινό βαθμό. Θα σκανδαλιστείς όμως με τον ιερέα που μία φορά φώναξε και όχι με τον εαυτό σου που καθημερινά βρίζεις τον/την σύζηγό σου, που χειροδικείς στο παιδί σου, που ψεύδεσαι στο αφεντικό σου, που κλέβεις τον συνεταίρο σου, που κοροϊδεύεις τον φίλο σου.
Και δικαιολογείς τον σκανδαλισμό σου γιατί λες ότι οι ιερείς θα πρέπει να είναι το παράδειγμά μας. Σκέφτηκες όμως ποτέ πως κι αυτοί είναι άνθρωποι;

Ο ιερέας είναι παράδειγμα ανθρώπου που αγωνίζεται, δεν είναι ένα είδωλο αμόλυντου, άμεμπτου, αναμάρτητου ανθρώπου.

Δυστυχώς όμως παραμονεύεις να δεις τον ιερέα να πέφτει για να δικαιολογήσεις την δική σου ανομία. Να πεις “είδες ο ιερέας το έκανε, εγώ δεν θα το κάνω”; Δηλαδή και τον κατακρίνεις και δικαιολογείς την αμαρτία σου. Διπλό το κακό.

Όντως μερικές φορές οι ιερείς “ξεφεύγουν” και ο σκανδαλισμός έρχεται ως φυσικό επακόλουθο, εάν λοιπόν πέσει κάτι στην αντίληψή σου αντί να καλλιεργείς κακούς λογισμούς, αντί να αφήσεις την κατάκριση να κυριεύση την καρδιά σου, προσευχήσου για τον αδελφό σου -για τον ιερέα- γιατί κι αυτός είναι άνθρωπος. Τις περισσότερες όμως φορές θέλεις να σκανδαλιστείς, παραμονεύεις να δεις, να ακούσεις κάτι ώστε να επιβεβαιώσεις τις ήδη υπάρχουσες κακές σκέψεις που κατακλύζουν την καρδιά σου.

Και εγώ σκανδαλίζομαι. Και πάρα πολύ.
Σκανδαλίζομαι με τον σκανδαλισμό σου. Ούτε αυτό θα έπρεπε να γίνει, όμως να που γίνεται. Εγώ όμως είμαι ιερέας και “δεν μου επιτρέπεται” να σκανδαλίζομαι. Εσένα όμως γιατί να σου επιτρέπεται; Δεν περιμένω απάντηση…
Το θέμα δεν είναι ποιος έχει δίκαιο ή άδικο. Δεν είναι το ζητούμενο ποιανού ο σκανδαλισμός είναι αναμενόμενος ή όχι. Το θέμα είναι να καταλάβουμε επιτέλους ότι ο μοναδικός σκανδαλισμός που είναι ωφέλιμος είναι αυτός με τον εαυτό μας, που κάνει τόσα πολλά λάθη, τόσες πολλές αμαρτίες και όμως μένει αμετανόητος. Να σκανδαλιστούμε με την αμετανοησία μας και επιτέλους να βάλουμε αρχή μετανοίας, να δούμε τα βαθιά μας, αναζητώντας την Χάρη του Θεού ώστε να φωτιστούμε και να ξυπνήσουμε από την πνευματική λήθη στην οποία έχουμε περιπέσει.

Ο Ιούδας σκανδαλίστηκε με τον Χριστό και τον πρόδωσε, το ίδιο και οι Φαρισαίοι. Εάν καταφέραμε να σκανδαλιστούμε εμείς οι άνθρωποι με τον Αναμάρτητο φανταστείτε τι γίνεται με τους αμαρτωλούς. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για τον σκανδαλισμό μας, αλλά αιτία προβληματισμού.

Μας σκανδαλίζει λοιπόν ακόμα και ο Θεός. Αυτός κι αν είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο! Κι όμως ο Θεός δεν σκανδαλίζεται από εμάς. Όχι γιατί δεν ξέρει ποιοι είμαστε αλλά διότι ενώ ξέρει ποιοι είμαστε συνεχίζει να μας αγαπά. Εμείς σκανδαλιζόμαστε μαζί Του διότι δεν τον γνωρίζουμε, δεν Τον καταλαβαίνουμε. Και συνήθως έτσι γίνεται. Σκανδαλιζόμαστε μ’αυτό που δεν κατανοούμε. Όπως π.χ. πολλοί άνθρωποι της Εκκλησίας σκανδαλίζονται με το διαδίκτυο, γιατί δεν το κατανοούν.

Το σκάνδαλο εμφανίζεται μέσα στην καρδιά μας, όταν πάψει να υπάρχει αγάπη και πλέον κυριαρχούν τα πάθη, η αμετανοησία, η εγωπάθεια, ο καθωσπρεπισμός, ο ηθικισμός, ο νόμος.

Ο Χριστός "σκανδαλίστηκε" μόνο με εκείνους που σκανδαλιζόντουσαν ακόμα και με το τίποτα και ουσιαστικά δημιουργούσαν τα σκάνδαλα· και γι'αυτό τους έλεγξε. Να το θυμάσαι κι αυτό.

Ελπίζω να μην σε σκανδάλισα. Ελπίζω… 

Του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου