Καιρός Μετανοίας...!

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταθέσω τα βουνά πού μου κλείνουν το δρόμο, παρά μόνο η συναίσθηση ότι είναι και δική μου ευθύνη το αδιέξοδο.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εξουδετερώσω τους ογκόλιθους που κατευθύνονται πάνω μου, παρά μόνο η συναίσθηση οτι φταίω.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να άντιμετωπίσω την έπερχόμενη συμφορά, παρά μόνον η βαθιά συναίσθηση ότι "ημάρτηκα τω Κυρίω μου" και ότι δίκαια πάσχω.

Το να πιστεύω ότι ανέβηκα στον σταυρό και δε με ανέβασαν άλλοι, το να αναλαμβάνω την αίτια της συμφοράς μου, το να ομολογώ την αμαρτία μου εχει μέσα του δυνατή την ελπίδα της θεραπείας μου. 

Όπως έγινε με τό ληστή το σταυρωμένο στα δεξιά του Χριστού!

Το να παραβλέπω όμως τη δική μου ευθύνη, το να υποστηρίζω με αλαζονεία τον εαυτό μου και να τα βάζω μόνο με σένα δε μ' αφήνει να σωθώ. Μου φράζει τό δρόμο τής σωτηρίας.
Όπως έγινε με το ληστή το σταυρωμένο στα αριστερά του Χριστού!

Δές, τά ίδια άμαρτήματα διαπράττουν και οί δύο-όμως με διαφορετικό ήθος τα διαχειρίζονται.
Ο ένας ταπεινώνεται: αναγνωρίζει και ομολογεί την ενοχή του και εξαιτίας αυτού, καθαρίζει η όρασή του.
Αρχίζει και βλέπει αύτά που δεν έβλεπε μέχρι εκείνη την ώρα, το αληθινό Πρόσωπο του Χριστού!
Τον αναγνωρίζει ως Θεό, ως Βασιλιά, και ζητάει να τον αξιώσει της βασιλείας του!

Ο άλλος δεν ταπεινώνεται. Εμμένει στην άμετανοησία του.
Εμπαίζει με αλαζονεία τον Χριστό και γι’ αυτό σκοτίζεται.
Η αλαζονεία του καταργεί την δράση και τον οδηγεί στην άπώλεια.
Γιατί η αλαζονεία δέν είναι στοιχείο της φύσης μας.
Στοιχείο τής φύσης μας είναι ή μετάνοια.

Η άναγνώριση του λάθους, όπως έγινε με τόν Δαυίδ.
Η εκζήτηση του ελέους, όπως έγινε με τον τελώνη.
Η ανάγκη να συγχωρεθώ, όπως έγινε με την Οσία Μαρία την Αιγύπτια.
Η ανάγκη να αποκαταστήσω ό,τι χάλασα, όπως έγινε με τον Ζακχαίο.
Η ανάγκη να ξαναγυρίσω στο σπίτι μου, να ξαναγαπήσω και να ξαναγαπηθώ, όπως έγινε με τον άσωτο.
Όπως γίνεται με τόσους αμαρτωλούς πού καθημερινά γεμίζουν τον Παράδεισο!

Δεν υπάρχουν όπλα μεγαλύτερης ισχύος από τα δάκρυα αυτών που μετανοούν.
Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος για να αποτραπούν τα αναπότρεπτα από το ταπεινό φρόνημα αυτών πού μετανοούν.
Δεν υπάρχει προσευχή μεγαλύτερης εμβέλειας από τη θρηνητική προσευχή αυτών πού μετανοούν.

Η παράδοση τής Εκκλησίας λέει πώς, όταν κάποτε κηδεύανε
το μονάκριβο παιδί μιας χήρας μάννας, νά περνάει από κει μιά ονομαστή για την αμαρτία της γυναίκα πού μπροστά στο οδυνηρό θέαμα δέν άντεξε και σηκώνοντας τα μάτια στον ουρανό, έβγαλε απελπισμένη κραυγή:
"Όχι για μένα που είμαι βουτηγμένη σε βούρκο,
όχι για μένα πού ασύστολα αμαρτάνω, αλλά γι’ αυτή τη μάννα πού σπαράζει, γι’ αυτή τη μάννα πού διπλώθηκε στά δύο,
Χριστέ μου, κάνε έλεος και φέρε πίσω το παιδί της..."
καί τό νεκρό παιδί άναστήθηκε!

Δεν υπάρχει τίποτα πιό ισχυρό από τον άνθρωπο πού αναγνωρίζει την αμαρτία του!
Δεν υπάρχει τίποτα πιό ισχυρό από τον άνθρωπο που εκθέτει την αμαρτία του, γιά να εκθέσει τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει τίποτα πιό ισχυρό από τον άνθρωπο πού νιώθει ανάξιος να προσευχηθεί και όμως προσεύχεται.Πού νιώθει ανάξιος να εισακουστεί και γι’ αυτό εισακούεται!

Πού νιώθει άνάξιος να βρεί έλεος και γι’ αύτό βρίσκει!
Ο Χριστός είναι σκυμμένος πάνω του!
Είναι σκυμμένος πάνω άπ’ αύτόν πού μετάνιωσε και μετανιωμένος κλαίει.

Όπως έγινε με τόν Πέτρο.
Σ' αύτόν μόνο έστειλε προσωπικό μήνυμα αμέσως μετά την Ανάστασή Του: "είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω".Σ’ αύτόν μόνο πού έκλαιγε πικρά.
Όπως έγινε με την άμαρτωλή την καταδικασμένη σε θάνατο,
δε σήκωσε καθόλου τά μάτια Του πάνω της.
Αυτός πού τής χάρισε τη ζωή και την άφεση,
Αύτός πού είχε κάθε δικαίωμα να την ελέγξει, κοιτούσε κάτω και χάραξε σημάδια στην άμμο!
Ουδέ έγώ σε κατακρίνω. Πορεύου και μηκέτι αμάρτανε.

Δεν ντροπιάζει τον άνθρωπο ό Χριστός!
Δεν τρομάζει τον άνθρωπο η αρχοντική αγάπη του Χριστού, που δεν νοιάζεται για την αμαρτία μας αλλά για τη μετάνοιά μας!
Η πατρική αγάπη του Χριστού, πού ξέρει ότι θά γλυτώσουμε από τα βάσανά μας, μόλις παραδεχτούμε ότι κι εμείς συμβάλαμε στον ερχομό τους...

Όπως έγινε με τους τρεις παίδες.
Μπήκαν στο καμίνι αναγνωρίζοντας ότι φταίνε και ότι δίκαια πάσχουν:
"Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν και παρέδωκας ημάς
εις χείρας εχθρών ανόμων και βασιλει αδίκω και εσμικρύνθημεν, Δέσποτα, παρά πάντα τα έθνη και εσμέν ταπεινοί εν πάση τη γη σήμερον διά τας αμαρτίας ημών."
Η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου ακυρώνει τις ιδιότητες της φωτιάς, η αλαζονεία μου τις εντείνει.
Αυτοί που ήταν γύρω απ’ το καμίνι κάηκαν:
"διεχειτο η φλόξ επάνω της καμίνου και ενεπύρισεν ους εύρεν περί την κάμινον."
Αυτοί πού ήταν μέσα στο καμίνι σώθηκαν: ούκ εκυρίευσε το πυρ του σώματος αυτών.
Ούτε η φωτιά άγγιξε τα σώματά τους ούτε ή μυρωδιά τού καπνού άγγιξε τα ρούχα τους: και οσμή πυρός ούκ ήν έν αύτοϊς.

Πίστεψε με
εσύ πού αδυνατείς να πιστέψεις σ’ ό,τι αντιστέκεται στη λογική σου, έρχεται ένας καιρός πού ή φωτιά σε δροσίζει αντί νά σε καίει.

Πίστεψέ με...
Υπάρχει τρόπος να ανατρέψουμε τη φυσική, τάξη των πραγμάτων!
Υπάρχει τρόπος νά γλυτώσουμε άπ’ το καμίνι, να μετακινήσουμε τα βουνά, να κρυσταλλώσουμε τις θάλασσες και να περπατήσουμε πάνω σ’ αυτές:

Η άγια ταπείνωση: έφταιξα.

Η άγια συναίσθηση: δίκαια πάσχω.

Η άγια μετάνοια: επιθυμώ να επανορθώσω.

Η εκζήτηση του ελέους: εγώ ως άνθρωπος άμάρτησα,

Εσύ ως Θεός ελέησέ με... ως Φιλόστοργος Πατέρας και ως Ελεήμων Βασιλιάς.
Πίστεψέ με...
Η έκβαση και η έκταση μιας συμφοράς εξαρτάται από τον τρόπο πού θα την διαχειριστούμε. 

Η σωτηρία μας ή η απώλεια μας δεν εξαρτάται από το πόσο αμαρτήσαμε, αλλά από το αν μετανοήσαμε.

Όλα τα προβλήματα λύνονται, μόλις αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης του.

Όλες οι αιτίες του χωρισμού μας, πίστεψέ με, ακυρώνονται,

μόλις ο καθένας μας δει πόσο έφταιξε.

Όλα τά μίση διαλύονται κι όλα τα βάσανα τελειώνουν, μόλις ταπεινωθούμε!

Μόλις παραδεχτούμε ότι σφάλαμε.

Ότι αμαρτήσαμε.

Ότι αμάρτησα ενώπιον σου και ενώπιον Αυτού πού μας αγάπησε έως θανάτου!

Με τη μετάνοια θεραπεύεται ό άνθρωπος.

Με τη μετάνοια λυτρώνεται ο άνθρωπος.

Με τη μετάνοια βιώνει την αγάπη τού Θεού και αποκτά πείρα της παρουσίας Του:

Την ώρα πού είναι μέσα στη φωτιά, την ώρα που οι φλόγες τον τυλίγουν, διαπιστώνει πως δεν είναι μόνος.

Διαπιστώνει πώς υπάρχει κι’ Άλλος δίπλα του. Όπως έγινε με τους τρεις παίδας:

Ουχί άνδρας τρεις εβάλομεν;

Βάλαμε τρεις στο καμίνι και βλέπουμε τέσσερις.

Ιδού ορώ άνδρας τέσσαρας έν μέσω της πυράς. Και η όρασις του τετάρτου όμοια υιώ Θεού!

Ο Υιός του Θεού!

Ο πατρικότατος Χριστός! είναι δίπλα μας.

Μας αναζητά στις περιοχές των μετανοούντων. Αν εγώ δεν είμαι εκεί, πού να με βρει;

Ο πατρικότατος Χριστός είναι εδώ!
Στα καμίνια μας, στα σκοτάδια μας, στις φυλακές μας, στα αδιέξοδα μας, στη ζωή και στο θάνατο!
Αν δεν Τον βλέπουμε, είναι γιατί δεν μετανοούμε.

Πίστεψέ με... η όρασή μας, η ακοή μας, η δυνατότητά μας να οσμιζόμαστε το Χριστό εξαρτάται από τη μετάνοιά μας.

Είναι ανάλογα τα μεγέθη:

Όσο μετανοώ, τόσο βλέπω!

Όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την αμαρτία μου! Κι όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ!

Μου την καταργεί ο Χριστός!

Η αμαρτία μας χωρίζει, μας κάνει κομμάτια. Η μετάνοια μας ενώνει, μας κάνει ένα.

Εμένα με σένα κι όλους με το Χριστό.

Μετανοείς και βρίσκω έλεος.

Μετανοώ και βρίσκεις έλεος.

Πίστεψε με...

αν μπορώ να κάνω κάτι για σένα, αν μπορώ να κάνω κάτι για μένα, ενώπιον του Θεού, είναι να μετανοήσω.

Από το ομώνυμο βιβλίο