Μεγάλο το όπλο της προσευχής

Ὅσοι ἀληθινὰ ἀπεφάσισαν νὰ ὑπηρετήσουν τὸν Κύριο, πρέπει νὰ καταγίνονται στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀδιάλειπτη καὶ νοερὰ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό». Τὶς ὧρες ποὺ ἀκολουθοῦν μετὰ τὸ γεῦμα μπορεῖ κανεὶς νὰ προσεύχεται ὡς ἑξῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό».



Μπορεῖ ἐπίσης νὰ καταφεύγει ἰδιαιτέρως στὴ Θεοτόκο: «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς» ἢ νὰ λέει τὸν ἀρχαγγελικὸ ἀσπασμό: «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία…» Μὲ αὐτή τὴν ἀπασχόληση ὄχι μόνο διατηροῦμε εἰρηνικὴ τὴ συνείδησή μας, ἀλλὰ μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του. Διότι, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰσαὰκ τὸν Σύρο, δὲν μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε μὲ ἄλλο τρόπο τὸν Θεό, ἐκτός ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.
Τὰ εἴδη τῆς προσευχῆς περιγράφει πολὺ καλὰ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος. Ὅσο γιὰ τὴν ἀξία της ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει: «Μεγάλο τὸ ὅπλο τῆς προσευχῆς· εἶναι θησαυρὸς ἀτίμητος, πλοῦτος ἀδαπάνητος, λιμάνι ἀχείμαστο, πρόξενος τῆς ἡσυχίας , ρίζα, πηγὴ καὶ μητέρα πλήθους καλῶν ἔργων».
Ὅταν προσεύχεσαι στὸν ναό, νὰ στέκεσαι σὲ στάση προσοχῆς. Σ’ αὐτὸ θὰ βοηθηθεῖς ἂν ἔχεις τὰ μάτια κλειστά. Νὰ τὰ ἀνοίγεις μόνο ὅταν σὲ κυριεύει ἡ νύστα καὶ ἡ ἀκηδία. Τότε νὰ προσηλώνεις τὸ βλέμμα σου σὲ κάποια εἰκόνα καὶ στὸ κερὶ ποὺ καίει μπροστά της.
Ἂν αἰχμαλωτισθεῖς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀπὸ λογισμούς, ταπεινώσου καὶ ζήτησε συγχώρηση λέγοντας: «Ἁμάρτησα, Κύριε, μὲ τὸν λόγο, τὸν νοῦ, τὴν πράξη καὶ μὲ ὅλες μου τὶς αἰσθήσεις». Ἀγωνίζου διαρκῶς ἐναντίον τῆς διασπάσεως τοῦ νοῦ. Διαφορετικὰ ἡ ψυχή σου, μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου, θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴ μνήμη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καθὼς λέει ὁ ἅγιος Μακάριος: «Ὅλη ἡ φροντίδα τοῦ ἀντιπάλου μας ἔγκειται στὸ νὰ ἀπομακρύνει τὸν λογισμό μας ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀγάπη μας πρὸς Αὐτόν».
Ὅταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ ἑνωθοῦν στὴν προσευχὴ καὶ οἱ λογισμοὶ δὲν διασκορπίζονται, τότε ἡ Θεία χάρη φωτίζει καὶ θερμαίνει τὴν ψυχὴ καὶ μία μυστικὴ ἀγαλλίαση καὶ εἰρήνη πλημμυρίζει ὅλο τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο.
Ὀφείλουμε νὰ εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα τὸν Θεὸ καὶ νὰ παραδίδουμε τὸν ἑαυτό μας στὸ θέλημά Του. Ὀφείλουμε ἐπίσης νὰ ἀναφέρουμε σ’ Αὐτὸν ὅλους τους λογισμούς, τοὺς λόγους καὶ τὶς πράξεις μας καὶ νὰ προσπαθοῦμε, ὥστε νὰ ὑπηρετοῦν ὅλα μόνο τὸ θέλημά Του.

 Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ» Ἔκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου