Στέκεται δίπλα μας με τον μεγαλύτερο σεβασμό, τον οποίον δεν έχουμε προς τον συνάνθρωπό μας και πολλές φορές τον κατακρίνουμε και θέλουμε να τον εξουθενώσουμε, να τον τιμωρήσουμε εάν τυχόν πέσει σε κάποιο σφάλμα, ή κάνει κάποια επιλογή αντίθετη με την δική μας.
Μπορεί το σώμα μας να βρίσκεται μέσα στο ναό όμως η καρδιά μας λέγει όχι στον άλλον άνθρωπο, τα χείλη μας να ψέλνουν ύμνους κατανυκτικούς η καρδιά μας όμως απορρίπτει τον πλησίον μας, γιατί έσφαλε ως άνθρωπος, γιατί δεν είναι όπως εμείς τον θέλουμε, όπως εμείς τον προσδοκούμε.
Ο Θεός έρχεται μέσα στην καρδιά μας όταν έχουμε αγάπη προς τον Αυτόν και τον συνάνθρωπό μας, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς να μένουμε στην αμαρτία του άλλου, στο σφάλμα του, αλλά παρά τις ελλείψεις που ίσως έχει εμείς θέλουμε να μείνουμε μαζί του.
Ανήκω στον Θεό, όταν κενωθώ από το εγώ μου, όταν βάλω τον συνάνθρωπό μου στην καρδιά μου. Μερικές φορές νομίζουμε ότι ο Θεός μας ανήκει, ότι ο Θεός θα πρέπει να κάνει αυτό που θέλουμε, (θέλουμε) να σκέφτεται όπως εμείς, (θέλουμε) να είναι εμπαθείς όπως εμείς.
Κι αν αυτό γίνεται με τον Θεό, πόσο μάλλον με τον συνάνθρωπό μας.
Εάν δεν εγκαταλείψω τον εαυτό μου, εάν δεν υπογράψω την αποτυχία μου, την ανεπάρκειά μου, τότε ποτέ δεν θα ανήκω στον Θεό, γιατί ουσιαστικά ποτέ δεν επέτρεψα τον Θεό να έρθει και να με αλλάξει.
Όχι να χάσω την προσωπικότητά μου, αλλά να συντρίψω την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου.
Μόνο εάν κενώθώ από το εγώ μου μπορώ να πληρωθώ από τον Θεό και τον συνάνθρωπό μου.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σε συνδιασμό της θέλησης του ανθρώπου και των Μυστηρίων- της Χάρης του Θεού.
Ο Θεός έρχεται μέσα στην καρδιά μας όταν έχουμε αγάπη προς τον Αυτόν και τον συνάνθρωπό μας, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς να μένουμε στην αμαρτία του άλλου, στο σφάλμα του, αλλά παρά τις ελλείψεις που ίσως έχει εμείς θέλουμε να μείνουμε μαζί του.
Ανήκω στον Θεό, όταν κενωθώ από το εγώ μου, όταν βάλω τον συνάνθρωπό μου στην καρδιά μου. Μερικές φορές νομίζουμε ότι ο Θεός μας ανήκει, ότι ο Θεός θα πρέπει να κάνει αυτό που θέλουμε, (θέλουμε) να σκέφτεται όπως εμείς, (θέλουμε) να είναι εμπαθείς όπως εμείς.
Κι αν αυτό γίνεται με τον Θεό, πόσο μάλλον με τον συνάνθρωπό μας.
Εάν δεν εγκαταλείψω τον εαυτό μου, εάν δεν υπογράψω την αποτυχία μου, την ανεπάρκειά μου, τότε ποτέ δεν θα ανήκω στον Θεό, γιατί ουσιαστικά ποτέ δεν επέτρεψα τον Θεό να έρθει και να με αλλάξει.
Όχι να χάσω την προσωπικότητά μου, αλλά να συντρίψω την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου.
Μόνο εάν κενώθώ από το εγώ μου μπορώ να πληρωθώ από τον Θεό και τον συνάνθρωπό μου.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σε συνδιασμό της θέλησης του ανθρώπου και των Μυστηρίων- της Χάρης του Θεού.
Του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου