Η σχέση μας με τους άλλους έχει μεγάλη σημασία.

Η σχέση μας με τους άλλους έχει μεγάλη σημασία.

Όμως και πάλι να μου επιτραπεί να πω ότι δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός.
Ο χριστιανός δεν έχει αυτοσκοπό να έχει καλές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και Άγιοι απομακρύνθηκαν από ανθρώπους που είχε εδραιωθεί μέσα τους τόσο πολύ το εγώ που είχε γίνει ψυχασθένεια.
Απομακρύνθηκαν γιατί ως άνθρωποι δεν τα βρήκανε μεταξύ τους, γιατί δεν υπήρχε ωφέλεια, συνεννόηση.
Απομακρύνθηκαν μα ποτέ δεν πάψανε να προσεύχονται γι'αυτούς.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να τα πάμε καλά με όλους, αλλά να ζούμε θεάρεστα έχοντας μέσα στην καρδιά μας την συγχώρεση και την ανεξικακία.
Το τι κάνουνε οι άλλοι μην μας ενδιαφέρει.
Εμείς θα δώσουμε λόγο για τον εαυτό μας.

Αν λοιπόν απομακρύνθηκες από κάποιον, μην τον αφήσεις και έξω από την προσευχή σου, μην τον αφήσεις έξω από την καρδιά σου.
Μπορεί να σε πλήγωσε, να σε πρόδωσε, όμως εσύ μιμήσου τον Χριστό, τους Αγίους...μην μιμηθείς τους πολλούς που στο όνομα της δικαιοσύνης μνησικακούν. Δεν υπάρχει καμία ωφέλεια, το αντίθετο μάλιστα.

Κατά την διάρκεια της ζωής μας θα γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους, άλλοι θα γίνουν μια όαση και άλλη έρημος, άλλοι θα είναι για μας αναψυχή και άλλοι θα είναι βάσανο. Όλοι όμως συμβάλουν στην πνευματική μας κατάσταση· και οι μεν και οι δε.

Προσευχόμαστε συνήθως για τους ανθρώπους που αγαπούμε και μας αγαπάνε. Είναι όμως διπλή η πνευματική μας ωφέλεια και ένδειξη ισορροπημένου νου και καρδιάς όταν προσευχόμαστε και για εκείνους με τους οποίους δεν τα βρήκαμε, δεν τα βρίσκουμε και ίσως ποτέ μας δεν θα τα βρούμε...

Θα πρέπει όμως να δούμε και το βάθος της καρδιάς μας και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας "μήπως τελικά εγώ ήμουν ο ιδιότροπος, ο κακός, ο ανάποδος...μήπως τελικά εγώ είμαι ο υπαίτιος, ο προδότης, ο θύτης";

Διότι πολλές φορές νιώθουμε προσβεβλημένοι από τους άλλους όμως αυτό δεν οφείλεται στους άλλους αλλά στους κακούς μας λογισμούς που πηγάζουν από την πλάνη της εγωπάθειάς μας.

Κάποιες φορές δηλαδή αποκαλούμε κάποιον εγωιστή γιατί τόλμησε να καπελώσει το δικό μας εγώ.

του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου