Λόγος περί ακατακρίτου και περί της καταραμένης κατακρίσεως

Λόγοι Γερόντων

Έλεγε στους επισκέπτες του ο απλούστατος Διονύσιος μοναχός γέρων Δαβίδ περί του κακού της κατακρίσεως.

«Πρόσεχε, να μην λες “ο τάδε κάνει τούτο και ο άλλος εκείνο”.

Γιατί έτσι θα χάσης την Χάρη του Χριστού. Και γάιδαρο να τον δεις κάποιον, να μην τον κοροϊδέψεις.

“Αγάπα τον πλησίον όπως τον εαυτό σου”, έτσι λέει ο Χριστός».

Ο θεοφόρος πνευματικός παπα-Σάββας ουδέποτε κατηγόρησε άνθρωπο. Όταν τον ρωτούσαν «Τι άνθρωπος είναι εκείνος Πνευματικέ;» απαντούσε. «Άγιος άνθρωπος είναι αυτός ο άνθρωπος».

Είπε γέρων μοναχός· «Πάντα στις κρίσεις να βάζετε ένα ερωτηματικό. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει».

Διηγείτο ο πολυσέβαστος ιερομόναχος Ε., ερημίτης των Κατουνακίων:

«Κάποιος αδελφός μου είπε για την κατάκριση· “κατακρίνω πολύ, πώς να αποφύγω την κατάκριση;”.

Και του είπα· “Όταν πρόκειται να μιλήσεις για ένα πρόσωπο, λέγε· Τώρα είναι παρών”.

Πάρε παράδειγμα εσένα π.χ. όταν είσαι παρών, δεν σε κατακρίνει ο άλλος, όταν είσαι απών, σε κοπανάει στο κεφάλι, σε κατακρίνει.

Θυμάμαι ότι όταν ζούσε ο Γέροντας, τον κατέκρινα σε κάτι. Πήγα το βράδυ να κάνω προσευχή. Βλέπω ντουβάρι, δεν μπορώ να προχωρήσω την ευχή. “Κύριε Ιησού… Κύριε Ιησού…” δεν προχωρά, κάπου έχω σφάλει, σκέπτομαι, κάπου έχω αμαρτήσει. Λοιπόν;

Την προηγούμενη μέρα που πήγα, τι έκανα, τι μίλησα, τι έπραξα;

Το βρήκα, είχα κατακρίνει τον Γέροντά μου. Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή και έπρεπε να λειτουργήσω. Ο παπάς εδώ τάχη δογματικά. Πρέπει να λειτουργήσει.

Εκτός αν έχει κώλυμα. Τώρα τι να κάνω; Προσευχή.

“Θεέ μου, συγχώρεσέ με. Θεέ μου έσφαλα. Συγχώρεσέ με, ζητώ συγγνώμη”. Τίποτα.

“Καλά για μένα δεν έχει συγχώρεση, δεν υπάρχει ‘ευλόγησον’; Εφ’ όσον σε λύπησα, ‘ευλόγησον’. Οφείλω να έχω το ‘Θεός σχωρές’”.Τίποτα.

“Μα ο Πέτρος Σε αρνήθηκε τρεις φορές και τον συγχώρεσες. Εγώ δεν σε αρνήθηκα.Κατέκρινα τον Γέροντά μου. Ε! Τώρα, βάζω κι εγώ μετάνοια. Μετανόησα και ζητώ συγχώρηση”. Τίποτα.

Λέγοντας αυτά έπιασα πάλι το κομποσχοίνι. Τίποτα. Δεν προχωρά η προσευχή. Άρχισα τα κλάματα.

Έβγαιναν τα δάκρυα ποτάμι. Δεν είναι τόσο να κατακρίνεις ένα ξένο, όσο να κρίνεις τον Γέροντά σου. Αλίμονό σου. Κατακρίνεις τον ίδιον τον Θεό. Άρχισα τα κλάματα. Τρεις ώρες έφαγα. Μια ακολουθία της Κυριακής είναι τρεις ώρες.

Άρχισα τα κλάματα.

“Θεέ μου, Θεέ μου δεν υπάρχει για μένα ‘ευλόγησον’, ο Θεός του ελέους και της ευσπλαχνίας είσαι, και εμένα δεν με συγχωράς. Εγώ σου λέω ‘ευλόγησον’.

Και η όσια Μαρία η Αιγύπτια όταν μετανόησε την συγχώρησες, και πολλοί άγιοι ήσαν αμαρτωλοί, αλλά τους συγχώρεσες.

Και Νεομάρτυρες που είχαν γίνει Τούρκοι, τους συγχώρεσες και τους ελέησες. Για μένα δεν υπάρχει έλεος δεν υπάρχει συγχώρηση;”. Τρεις ώρες έφαγα.

Έκανα την ακολουθία της Κυριακής με δάκρυα. Στο τέλος βλέπω μια ειρήνη, μια χαρά μέσα μου. Άρχισα τότε. “ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ”. Ηρέμησα.

Και έτσι προχώρησα στην λειτουργία. Αλλιώς δεν μπορείς να προχωρήσεις στη λειτουργία. Η κατάκριση είναι μεγάλο αμάρτημα. Φεύγει η χάρις δίχως να το καταλάβεις. Φοβερό αμάρτημα.

Του Χριστού την κρίση την παίρνεις εσύ, και έπειτα γίνεσαι αντίχριστος».

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»

«ΑΜΠΕΛΟΣ
Τρίμηνο περιοδικό Ενορίας Αγίου Νικολάου Αμπελίκου
έτος 12ο – αριθ. φύλλου 44 – Καλοκαίρι 2010
Ἐκδίδεται μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ.κ. Ἰακώβου

https://iliaxtida.wordpress.com