Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

Θα ήθελα να γνωρίσω τις διαφορές Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας

Εναι να ρώτημα πού γίνεται πό πολλούς δελφούς τόσο γιά νίσχυση τς ατοσυνειδησίας τους, δηλαδή γιά νά γνωρίζουν τί σημαίνει ρθοδοξία καί γιατί ξίζει νά εναι κάποιος ρθόδοξος, σο καί γιά νά δίδουν πολογία στούς αρετικούς περί τς πίστεώς τους.

Νομίζουμε τι τό ρώτημα πρέπει νά τεθε ς ξς: «Ποιές εναι ο διαφορές ρθοδόξου κκλησίας καί Παπισμο»· κι ατό διότι δέν πάρχει παρά μόνο Μ ί α κκλησία. Μ ί α κκλησία μς παρέδωσε Κύριος προσφέροντας ς θυσία τόν αυτό Του.
Στήν ρχιερατική Του προσευχή παρεκάλεσε τόν Πατέρα Του λοι ο νθρωποι «να σιν ν» καί νά εναι μαζί Του θεωροντες τήν Δόξαν Του ( ωαν. 17,11 καί 24). Καθώς νθρωπότητα μετά τήν πτώση καί τήν ποστασία της πό τόν Παράδεισο ταν κατακερματισμένη σέ τομα, Χριστός κάλεσε λους νά νωθον στό να καί μοναδικό Σμα Του, τήν κκλησία.


Γι’ ατό μολογομε καί στό Σύμβολο τς Πίστεως: (Πιστεύω) Ες Μίαν γίαν Καθολικήν καί ποστολικήν κκλησίαν». Ατή Μία κκλησία εναι ρθόδοξη κκλησία, ποία φύλαξε ς σήμερα νόθευτη τήν Πίστη καί τήν ερά Παράδοση τν γίων ποστόλων, Μαρτύρων καί Πατέρων καί γι’ ατό φυλάττει κέραιη τήν Θεία κτιστη Χάρη ποία σώζει τόν νθρωπο. λες ο λλες νώσεις νθρώπων, πως εναι Παπισμός, πού πιστεύουν στό Χριστό, χι πως παρέλαβον πό τν γίων, λλά πως νομίζουν κενοι, δέν εναι κκλησίες, λλά αρέσεις καί παρασυναγωγές. Μερικοί θεολόγοι καί πατέρες τίς νομάζουν «κκλησίες», λλά χι κυριολεκτικά λλά καταχρηστικς.

σον φορ στίς διαφορές ρθοδόξου κκλησίας καί Παπισμο, θά μποροσαν νά συγκεφαλαιωθον σέ μία διαφορά, τή διαφορά ληθείας καί πλάνης. Ο σφαλμένες διδασκαλίες το Παπισμο δέν ποτελον μικροδιαφορές πό τήν ρθοδοξία πού μπορον νά διευθετηθον καί νά ξαφανισθον μέ διάφορες συζητήσεις καί λληλοϋποχωρήσεις· παιτεται πλήρης πόρριψη, ρνησή τους καί πιστροφή στήν ρθόδοξη κκλησία. ς δομε μως τίς κυριώτερες πό τίς διαφορές ατές.

α) ρθόδοξη κκλησία φρονε τι τό γιο Πνεμα κπορεύεται κ μόνου το Πατρός, πως διδάσκει καί τό Σύμβολο τς Πίστεως: «Καί ες τό Πνεμα τό γιον...τό κ το Πατρός κπορευόμενον» καί πως διος Χριστός μς διδάσκει: «Τό Πνεμα τς ληθείας παρά το Πατρός κπορεύεται» (ωαν. 15,26). Ο Παπικοί ντίθετα πό τήν εαγγελική καί πατερική διδασκαλία διδάσκουν τι τό γιο Πνεμα κπορεύεται κ το Πατρός καί κ το Υο. Πρόκειται γιά τό λεγόμενο Φιλιόκβε ( Filioque) πού σημαίνει «καί κ το Υο». Μέ τήν αρετική ατή διδασκαλία εσάγεται δυαρχία μέσα στή Θεότητα, ποτίμηση το Προσώπου το γίου Πνεύματος καί δημιουργονται πολλά τοπα στίς σχέσεις τν τριν Θείων ποστάσεων.

β) ρθόδοξη κκλησία διδάσκει τήν θεοπρεπ διάκριση Οσίας καί νεργειν ες τήν Τριαδική Θεότητα, ες τήν Θείαν Φύση. Οσία το Θεο εναι γνωστη καί πρόσιτη στόν κτιστό νθρωπο. Ο θεες μως νέργειες πού προέρχονται, πηγάζουν κ τς Οσίας εναι προσιτές, μεθεκτές πό τόν νθρωπο. Ο θεες ατές νέργειες, ς προερχόμενες πό τήν οσία το Θεο εναι κ τ ι σ τ ε ς. τσι κτιστη νέργεια ταν τό φς τς θείας Μεταμορφώσεως στό ρος Θαβώρ. Τό φς κενο πού ξιώθηκαν νά δον ο γιοι πόστολοι δέν εχε καμμιά σχέση μέ τό κτιστό, λικό φς. Ατο το φωτός μετέχουν ο γιοι Μάρτυρες, πως διαβάζουμε στά Μαρτύριά τους καί ο σιοι καί δίκαιοι πως διαβάζουμε στά Συναξάριά τους. Μέ τήν κτιστη νέργεια τς Θείας Χάριτος ναγεννώμεθα στό γιο Βάπτισμα· ατς τς Χάριτος μετέχουμε κατά τή Θεία Εχαριστία, μ’ ατή τήν κτιστη Χάρη καθαριζόμαστε πό τά πάθη καί γινόμαστε να μέ τόν Θεό· καί Χριστός γι’ ατό ρθε στόν κόσμο, γιά νά προσφέρει ατή τή Χάρη· καί ατς τς Χάριτος στήν πληρότητά Της θά μετέχουμε στόν Παράδεισο, ν ξιωθομε τς σωτηρίας.

Λοιπόν ο Λατίνοι, ο παπικοί τήν Χάρη το Θεο τήν θεωρον κ τ ι σ τ ή! τσι καί τήν Θεότητα ποβιβάζουν σέ κτίσμα καί στερον τόν νθρωπο πό τή σωτηρία, γιατί σωτηρία σημαίνει κοινωνία μέ τόν ν Τριαδι Θεό. Καί πς μπορε νά νωθε, νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό νθρωπος μέσω νός κτίσματος, μις «Χάριτος» κτιστς τάξεως; Τί καινούργιο φερε λοιπόν Χριστός στόν κόσμο; Πς νωσε τά οράνια καί τά πίγεια;

Νά πς:
Προσέλαβε τήν νθρωπότητα στη θεότητα Του, τήν καθάρισε πό τήν μαρτία τή φθορά καί τό θάνατο καί τς μετέδωσε τήν κτιστη Χάρη. Τήν νέβασε στό θρόνο τς Θεότητος. Μέσα στήν κκλησία, τήν Μία κκλησία, τήν ρθόδοξη κκλησία διά το γίου Βαπτίσματος μς προσφέρεται κτιστος Χάρις καί μένουμε νωμένοι μέ τήν Κεφαλή, τόν Χριστό. Ατή ντίληψη τν παπικν περί κτιστς χάριτος τούς στέρησε παντελς τήν Χάρη. Γι’ ατό σκοπός τς χριστιανικς ζως δέν εναι γιά τούς παπικούς γιασμός, θέωση λλά τά πολλά καλά ργα, πειθαρχία στό νόμο το Θεο, ο ρετές πού πραγματοποιονται μέ νθρώπινη προσπάθεια, παρόμοια μέ τν φιλοσόφων.

πουσία τς Χάριτος τούς ναγκάζει νά ρεθίζουν τό συναίσθημα γιά νά νοιώσουν συγκίνηση καί «κατάνυξη». Ατός εναι λόγος πού ζωγραφίζουν σο μπορον πιό ρεαλιστικά καί γλυκερά τόν Χριστό τήν Παναγία καί τούς γίους· ατός εναι λόγος πού χουν πολύ συναισθηματική, ντυπωσιακή καί συγκινητική θρησκευτική μουσική.

γ) ξ ατίας τς πουσίας τς Θείας Χάριτος Παπισμός εναι φυσικό νά νοιώθει νασφαλής. νότητα πού βιώνουν ο τοπικές ρθόδοξες κκλησίες καί ποία βασίζεται στην νότητα τς πίστεως καί τήν κοινωνία το γίου Πνεύματος, τό ποον «λον συγκροτε τόν θεσμό τς κκλησίας» γιά τόν Παπισμό θεωρεται διανόητη. Ατός χει νάγκη πό γκόσμιους μηχανισμούς γιά νά κρατήσει τή σιδηρ πειθαρχία τν μελν του. Ποιά εναι ατά; α) να πρόσωπο σχυρό, να ρχηγό, τόν Πάπα β) να συγκεκριμένο τοπικό, πιτελικό Κέντρο, τό Βατικανό καί γ) ναν τεγκτο νόμο, τόν Κώδικα Κανονικο Δικαίου.

δ θά μιλήσουμε μόνο γιά τόν Πάπα. Πάπας δέν εναι νας Πατριάρχης, πως εναι π.χ. Οκουμενικός Πατριάρχης. Γιά τήν ρθόδοξη κκλησία Οκουμενικός Πατριάρχης εναι πρτος μεταξύ σων πισκόπων σέ λη τήν ρθοδοξία. Μπορε νά προεδρεύει σέ κάποια μεγάλη Σύνοδο, νά ναλαμβάνει κάποιες διορθόδοξες πρωτοβουλίες, λλά δέν μπορε νά ποφασίζει μόνος του. Κάθε Πατριαρχεο στήν ρθόδοξη κκλησία εναι λεύθερο στις ποφάσεις του, πό τόν ρο τι δρ σύμφωνα μέ τό ρθόδοξα δόγματα, τίς ερές παραδόσεις καί τίς ποφάσεις τν Οκουμενικν Συνόδων. Καί χι μόνον κάθε πατριαρχεο, λλά καί κάθε ρθόδοξος πίσκοπος στά ρια τς παρχίας του μπορε νά ποφασίζει λεύθερα μέ τίς παραπάνω προϋποθέσεις. Ατή εναι ν Χριστ λευθερία τς ρθοδοξίας.

λλά τί συμβαίνει στόν Παπισμό; Πάπας διαθέτει σέ λη τή δικαιοδοσία τς «κκλησίας» του τό Π ρ ω τ ε ο. χει τόν πρτο καί τελευταο λόγο γιά τόν τελευταο διάκονο στήν Παραγουάη καί γιά τόν πρτο ρχιεπίσκοπο τς Γαλλίας. Μπορε νά χειροτονε, νά προάγει καί νά καθαιρε ποιον θέλει πανταχο τς γς! ποφασίζει μόνος του γιά λα τά οικονομικά λλά καί γιά τό ποιός θά νακηρυχθε γιος!

λλά δέν εναι μόνο ατό. Πάπας εναι καί λ α θ η τ ο ς! λες του ο ποφάσεις πού λαμβάνει τελικά μόνος του δέν χουν ποτέ κανένα λάθος. Εναι νας Θεός πί τς γς! κόμη καί ο πολυάριθμες Σύνοδοι πού συγκαλε, ποτε θέλει, χουν πλς συμβουλευτικό χαρακτρα.

Μέ τό πρωτεο καί τό λάθητό του Πάπας κατέστη νας τύρρανος τς νθρωπότητος. στορία βο γιά τά «κατορθώματά» του. να πό τά τελευταα του ταν «γιοποίηση» το σφαγέως τν Σέρβων, Στέπινατς.

δ) Πέραν τν μεγάλων παρεκκλίσεων ατν Παπισμός χει εσαγάγει καί λλες πλανεμένες κακοδοξίες καί πρακτικές στη πίστη καί τή λατρεία του:

1) Πιστεύει στήν σπιλη σύλληψη τς Παναγίας, δηλαδή δέχεται τι Παναγία κατά τή γέννησή της δέν εχε τό προπατορικό μάρημα, πργμα δύνατο στόν ποιοδήποτε νθρωπο.

2) Τό σημεο το Σταυρο γίνεται μέ τέσσερα δάκτυλα. Τό τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει τήν Παναγία. Κανείς μως νθρωπος δέν μπορε νά σταθε δίπλα στόν λατρευόμενο Τριαδικό Θεό. Μ’ ατό τόν τρόπο ο Παπικοί ξεφεύγουν στή Μαριολατρεία.

3) Δέχεται κτός πό τήν Κόλαση καί τόν Παράδεισο καί τήν νδιάμεση κατάσταση το καθαρτηρίου πυρός, που ο ψυχές καθαρίζονται πό τίς μαρτίες τους καί μπαίνουν στόν Παράδεισο.

4) Χρησιμοποιε ζυμους ρτους στή Θεία Εχαριστία.

5) πιβάλλει ναγκαστική γαμία σέ λους τούς κληρικούς.

6) Τελε τό Βάπτισμα διά ραντίσματος καί χι διά καταδύσεως.

7) Δέν πικαλονται ο παπικοί κληρικοί τήν Χάρη το γίου Πνεύματος κατά τήν Θεία Εχαριστία.

8) Τυποποίησε τή μετάληψη το Σώματος το Χριστο δίδοντας στούς πιστούς της τήν στια, να στρογγυλό τυποποιημένο ρτοποίημα. Μέχρι τή Β´Βατικάνειο Σύνοδο (1965) ο παπικοί δέν μετελάμβαναν Αμα Χριστο!

9) Μπορε νά τελέσει κάποιος τό γάμο του δι’ ντιπροσώπου!

10) Τελε τό Εχέλαιο μόνο στούς τοιμοθανάτους

11) Τελε τήν ξομολόγηση μέσω καφασωτο κιγκλιδώματος

12) Σταδιακά κατήργησε λες τίς νηστεες, πλήν τς Μ. Παρασκευς κατά τήν ποία ο παπικοί τρνε...ψάρι!

13) Κατήργησε τήν ερατική μφίεση, τό ράσο.

πάρχουν καί λλες κτροπές στήν παπική πίστη, θεολογία καί λειτουργική. λη θεολογία το παπισμο, φο πουσιάζει Χάρις, νοσε. Θεός παρουσιάζεται ς τιμωρός, ς τηρητής τς θείας δικαιοσύνης. Μιά ντίληψη νομικίστικη, μιά συναλλαγή Θεο καί νθρώπου κυριαρχε στά θεολογικά τους συγγράμματα.

ν καί τίς τελευταες δεκαετίες πρξε νας πηρεασμός τς παπικς θεολογίας πό τήν ρθόδοξη πατερική θεολογία τό θέμα πού παραμένει εναι να: πιστροφή στήν ρθόδοξη κκλησία.

σο κι ν δεχθον τήν γαθή πίδραση τς ρθοδοξίας ο παπικοί, ν δέν δεχθον τό ρθόδοξο Βάπτισμα, τήν κτιστη Χάρη το γίου Πνεύματος στήν παρξή τους, καμμιά οσιαστική, σωτήρια λλαγή δέν μπορε νά πέλθει στή ζωή τους.

πό τήν λλη, καμμιά νωση δέν μπορε νά πραγματοποιηθε μέ τούς θεολογίστικους κροβατισμούς τν οκουμενιστν. ληθής γάπη μας πρός λους τούς τεροδόξους θά γίνει φανερή, ν τούς ξηγήσουμε τι μέσα στό σκότος τς παπικς, προτεσταντικς κλπ. ποστασίας δέν πάρχει σωτηρία.

http://perivolipanagias.blogspot.gr/








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου